Ζίμαν, Έρικ Κρίστοφερ

(Erik Christopher Zeeman, Χόρσαμ, Σάσεξ 1925 –). Βρετανός μαθηματικός, δανέζικης καταγωγής. Σπούδασε στο κολέγιο Christ’s του Κέιμπριτζ και πήρε τον διδακτορικό του τίτλο από το πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. Συνέχισε τη διετία 1954-55 στο πανεπιστήμιο του Σικάγο και στο Πρίνστον και επέστρεψε κατόπιν στο Κέιμπριτζ, στο οποίο ορίστηκε λέκτορας. Στη συνέχεια δίδαξε σε αρκετά πανεπιστήμια, ανάμεσα στα οποία και το Μπέρκλεϊ, όπου διετέλεσε επισκέπτης καθηγητής, και στο πανεπιστήμιο Γουόργουικ του Κόβεντρι, ως επίτιμος καθηγητής (1964). Διετέλεσε στο παρελθόν πρόεδρος της εκτελεστικής επιτροπής του ινστιτούτου Ισαάκ Νιούτον, στην οποία παραμένει μέλος. Ασχολήθηκε με νέους τομείς των μαθηματικών, όπως η τοπολογία, τα δυναμικά συστήματα και οι μαθηματικές εφαρμογές στη βιολογία και τις κοινωνικές επιστήμες. Εστίασε το έργο του στην τοπολογία και ένα από τα θεωρήματά του ήταν η επίλυση των σφαιρικών σχημάτων σε πέντε διαστάσεις. Έγινε διάσημος για τις εργασίες του στη θεωρία καταστροφών, της οποίας όμως παραγωγός ήταν ο Ρενέ Τομ. Ο Ζ. εκλαΐκευσε τη θεωρία και την έκανε γνωστή στο ευρύ κοινό, ενώ παράλληλα ήταν αυτός που εφάρμοσε τη θεωρία στη βιολογία και στην ψυχολογία, όπως και στις φυσικές επιστήμες. Εφηύρε την μηχανή καταστροφών Ζ., με την οποία έδειξε ότι μια μικρή διαταραχή μπορεί να οδηγήσει στην ασυνέχεια (καταστροφή), με τα αποτελέσματα που προκαλεί. Ανάμεσα στα βιβλία του ξεχωρίζουν τα Θεωρία καταστροφών (1977), Γεωμετρία και προοπτική (1987) και Γυροσκόπια και μπούμερανγκ (1989). Τιμήθηκε με αρκετά βραβεία, ενώ το 1991 απέκτησε τον τίτλο του σερ.